Sara Claes (1980) studeerde af aan Sint-Lukas Brussel – optie fotografie. Ze viel toen al op met een bijzondere reeks portretten van haar zus. Het voorbije seizoen was Sara Claes onze gast voor het foto-jaarproject waarin ze vijf opeenvolgende reeksen foto’s presenteerde onder de titel “sight-seeing” Met een scherp oog flaneerde ze langs de ongeziene plekken van onze gemeente en wist met haar foto’s soms verrassende beelden te tonen die niet meteen werden geassocieerd met het imago van een vlaamse gemeente in de hoofdstedelijke rand. 
Haar zomer-presentatie bestaat uit drie reeksen die ze onlangs fotografeerde in Mozambique, Cuba en in Zuid-Afrika. Sara Claes maakt niet alleen foto’s maar is ook actief in het theater; ze schrijft en ze zingt niet onaardig… Op één muur toont ze haar “andere” artistieke kant via een muurtekening, een zelf geschreven liedje en een audio-tape waarop ze een eigen “song” zelf inzong. Hier hebben we te maken met een kunstenaar die op de eerste plaats nadenkt over de wereld en nadien haar kritische wereldbeelden probeert om te zetten via een taal die het best aansluit bij haar inhoudelijke intenties.
“Maputo” (Mozambique, 2005) bestaat uit 5 foto’s waarin de mens volledig afwezig blijft. Sara Claes toont de “verlatenheid” van de sterk door oorlog verwoeste stad, een stad die nu in een overgangsmoment haar wonden likt en een nieuwe toekomst tegemoet ziet.
“Cuba” ( 2006) is een diareeks waarin haar interesse deze keer uitgaat naar het haarscherp kadreren van beelden met dieren, lege stoelen en gesloten deuren. Hier is opnieuw geen mens te bespeuren, “Soms zie ik liever geen mens op mijn beelden omdat ze mijn lijnen en compositie verstoren, ik puur graag alles uit”… Het zijn lichtbeelden die haast als abstracte “tableaux” voor ons oog rollen. 
“Portraits of them” (2006) toont zeven indringende portretten van Zuid-Afrikanen die zonder veel moeite en bijna “automatisch” een fiere houding tegenover de camera innamen.
Het zijn schitterende foto’s die de pose van “er te zijn” benadrukken.
Het kleine witte bakje tegen de muur is een minimale geluidsinstallatie. Met een druk op de rode knop kan je haar liedje “Somewhere under the Rainbow” beluisteren die een “dialoog” laat vermoeden met haar omringende “wereldbeelden”. De muurtekening en het zelf geschreven franse liedje zijn de expressie van “datgene waarmee ze zelf problemen heeft”; hoe ze de wereld beleeft en waar volgens haar het schoentje wringt.

Luk Lambrecht 

In Transit toont Sara Claes in permanentie de audio-installatie ‘Somewhere under the rainbow’, 2006, CD-speler met hoofdtelefoon, audio-CD, editie 10 exemplaren, prijs op aanvraag