Terug naar overzicht

Texts & Publications - Bram Van Meervelde

Download here updated portfolio June 2020

Op de keeper beschouwd, galerie Transit, oktober 2019 

A sweet confusion sets in as soon as one enters Bram Van Meervelde’s newest exhibition. Or rather: as soon as one starts pondering its title. The original Dutch idiom op de keper beschouwd loosely translates as ‘on balance’, ‘in actual fact’, ‘generally speaking’; the verb beschouwen means ’to behold’, the keper is the warp on a weaving loom which a weaver has to look very closely at to get his/her fabric right. Van Meervelde deliberately, and playfully, instead chose for the double e resulting in the (goal) keeper being the one closely watched. There’s not much to closely watch though but a pair of hands seemingly trying to pull up a roller shutter on the exhibition’s invitation. In Transit’s first room of the exhibition one finds this picture printed on a roller blind covering one of the gallery’s large windows. Two female figurines face each other from the gallery’s front wall to its back wall; a picture of a naked lady in front of picture frame mounted onto a lightbox opposes a vague Turin Shroudesque depiction of a woman with a bra in her hand. There’s a wink to former work of paintings on tin plates with Ricky and Racky, pictures of two, almost identical German shepherds sepia-printed onto antique-looking plates. Smoothly zigzagging between Van Meervelde’s work, the visitor’s mind involuntarily starts meandering as well. Whispered form and/or content references between some of the works and hard to describe associations with one’s own reality, make you go down the rabbit hole at the end of which a blissful state of confused humbleness awaits full of soft smiles and tantalizing awe. Rabbit hole or mole hill, or a hill of mole hills? But these mole hills must have been dug up by a giant mole. Look at their size! The pièce de résistance of ‘Op de keeper beschouwd’ is Censuur, the canvas hanging by itself at the end of the gallery, the woman with the bra in her left hand. The story behind its creation is equally irresistible. Antwerp houses the world’s third-largest orthodox Jewish community outside Israel. (New York and London are number one and two.) Think Yiddish, long black coats, kosher shops, high hats – sometimes in bear fur, wigged women, synagogues and curly locks hanging besides men’s ears. As soon as an advertising poster appears in the neighborhoods where a lot of these Hasidic Jews live, any naked skin on the poster is spray-painted at night. The rest of the picture remains untouched. Van Meervelde hung a poster advertising female underwear in one of these neighborhoods. The next day the poster was gone with only the wooden frame remaining. On closer inspection, the poster lay behind the low wall it had been hanging on with all the naked skin spray-painted over. So, they had first covered the nudity and then went a step further by ripping the poster out of its frame and throwing it over the wall. Well, luckily it ended up at Galerie Transit in Mechelen.  [Jasper De Rycker, Borgerhout 2019]

To confuse and rattle with habits in everyday society: Bram Van Meervelde (°1991, Antwerp) fits into a Belgian tradition that goes back to Magritte. A recent exhibition of curator Katerina Gregos in Athens included his painted plates and dishes (2014-2016) of discarded crockery, as antiquities. Last year he disrupted an Antwerp lawn with molehills and in a park is a football goal is closed with a brick wall, with a drawn goal painted upon. The title of his first solo in Transit gallery is “Op de keeper beschouwd”. “Op de keeper” with two e’s is a common mistake. Again a misunderstanding that is anything but a misunderstanding. The English word “keeper” means “goalkeeper” where the Dutch word ‘keper’ in the common expression means ’to examine something closely’. Van Meervelde gathers all sorts of things, he sketches, makes models and performs appropriate interventions. After a duo show in 2015 you can now see his latest developments in a solo exhibition.

[Christine Vuegen in Collect nr. 493, oktober 2019, p. 21: Aanstormend talent Bram Van Meervelde] 

Aanstormend talent Bram Van Meervelde

Wat verwarren en met een prettige exactheid rammelen aan gewoontes in de alledaagse samenleving: ergens past Bram Van Meervelde (1991, Antwerpen) in een Belgische traditie, die teruggaat tot Magritte. Dit jaar toonde een expo van curator Katerina Gregos in Athene zijn beschilderde borden en schalen (2014-2016) van afgedankt servies, als oudheden. Vorig jaar verstoorde hij een Antwerps gazon met molshopen en in een park prijkt een dichtgemetselde voetbalgoal, een muur met een getekende goal. De werktitel van zijn eerste solo in galerie Transit is ‘Op de keeper beschouwd’. ‘Op de keper’ met twee e’s is een courante fout. Opnieuw een misverstand dat allesbehalve een misverstand is. Het Engelse woord ‘keeper’ betekent ‘doelman’ en ‘bewaarder’. Van Meervelde verzamelt van alles, hij schetst, maakt maquettes en voert rake ingrepen uit. Na zijn duoshow in 2015 ziet u nu zijn jongste ontwikkelingen.
[Christine Vuegen in Collect nr. 493, oktober 2019, p. 21]

Walking around …

Walking around, finding a place, feeling inexplicably addressed. 
Showing that or demarcating the place with an object. A windscreen wiper on a window, for example. Capture the wondrous in the everyday. Amazement and beauty are everywhere for those who can see them. For that you have to get out of your head and look around in amazement. 
Bram Van Meervelde sends readable invitations to everyone and everyone else to peep through the cracks of self-awareness. 
Look, all of a sudden there are remarkably large molehills on the flowerbed in the city. 
Why is there a text “IMG_5012” on the wall here? It’s the numbering of photos on an SD card, isn’t it? A bizarre addition, a small rearrangement makes the eyebrows frown. 
With this illuminating frown still on the forehead, your brain is already searching for a meaning. In the confusion, you create a frame of meaning for yourself. That is everyone’s aesthetic. 
There’s nothing to understand here. If you look at the clouds, gently tap your neighbor’s shoulder and say, “That cloud looks like a dog.” So wonderful to think inefficiently and systematically. Away from the screen too. 
The childlike wonder as a technique of happiness? 
Yes, it is. 

Jasper De Rycker, April 2018.

To confuse and rattle with habits in everyday society: Bram Van Meervelde (°1991, Antwerp) fits into a Belgian tradition that goes back to Magritte. 
A recent exhibition of curator Katerina Gregos in Athens included his painted plates and dishes (2014-2016) of discarded crockery, as antiquities. Last year he disrupted an Antwerp lawn with molehills and in a park is a football goal is closed with a brick wall, with a drawn goal painted upon. The title of his first solo in Transit gallery is “Op de keeper beschouwd”. “Op de keeper” with two e’s is a common mistake. Again a misunderstanding that is anything but a misunderstanding. The English word “keeper” means “goalkeeper” where the Dutch word ‘keper’ in the common expression means ’to examine something closely’. 
Van Meervelde gathers all sorts of things, he sketches, makes models and performs appropriate interventions. After a duo show in 2015 you can now see his latest developments in a solo exhibition.

Christine Vuegen in Collect nr. 493, oktober 2019, p. 21 

ARTIKEL VAN SAM STEVERLYNCK OP WEBSITE VAN HART, oktober 2019, KLIK HIER

‘Straatverhalen. Dingen die zich verschuilen in de allerkleinste hoeken en gaten. Woorden, klanken, been en fossiel. NMBS. Ondergronds gaan. Deuren en ramen openbreken. Je naam schrijven op een betonnen muur naast de snelweg in het eerste licht van da dag, terwijl vrachtwagens mij passeren op 2 meter afstand tegen 100 km per uur. Honden. Katten. Meditatie, frustratie. M’n fiets. Buitenlopen. Toevalligheden. Accidenten en crashes bekijken op youtube. Aan mijn geboortegrond denken waar ik slechts eenmaal ben geweest: Algerije, het land van Zinedine Zidane, Olympic Marseille 10#. Vergeet de batterijen niet voor mijn 512 Megabyte mp3 speler. Zweterige handen krijgen van bergen, ziekenhuizen, meisjes die ik een keer gezien heb op een feestje. Naar het nieuws, Franse en Italiaanse films kijken. Opgezette dieren. Eet chocolade en drink koffie. Naar plekken gaan, op zoek naar archeologische voorwerpen. Haaientanden vinden, van lang geleden. En zo veel meer.

De variatie in al deze dingen toont de weg die ik bewandel tijdens deze periode van mijn leven. De materialen die ik gebruik zijn niet specifiek, maar hangen samen met wat er valt te vertellen. Het is nu zo makkelijk om aan informatie te geraken, zo ook de overvloed aan beelden. Een explosie van nieuwe indrukken, je kan er niet aan ontsnappen, ik ben zeer nieuwsgierig naar lokale artiesten, volkshelden en hun kijk op cultuur, en hun voortbestaan, hoe zij de veranderingen zien en ermee omgaan.’ 

[Bram Van Meervelde]

Bram Van Meervelde is een vat vol tegenstellingen. Op en top Antwerpenaar met een Algerijnse grootvader. Thuis in België, steeds verlangend naar de Middellandse Zee.

Bram is onderweg. Pendelend tussen Antwerpen en Athene, zoekt hij. Hij vindt.
Hij vindt inspiratie in toevalligheden. Een afvalcontainer vol weggegooide rommel, een lege muur op een verlaten industrieterrein is als een wit canvas dat wacht om gevuld te worden. Een toevallige ontmoeting, een ongekend verhaal zijn vertrekpunten voor een nieuwe installatie. Hij is een opportunist, een waarnemer die de hedendaagse overvloed van indrukken ordent in beelden. Hij geeft deze mentale indrukken vorm met materiaal dat hij bijeenraapt overal waar hij passeert en stilstaat.

Als zoon van een fervent kunstverzamelaar en restaurateur is hij opgegroeid tussen kunstwerken en installaties. Kunst is voor hem een vanzelfsprekendheid geworden.

Bram houdt van Griekenland. Genoegzaam volgt hij de Albanese opkopers in hun oude camionettes die rommel ophalen in de straten van Athene. Hij bezoekt de lokale rommelmarkten, sluit vriendschap met de verkopers en eet tzatziki bij hen thuis. Hij ontmoet en verwerkt. Hij bezoekt de nationale musea en is verwonderd over de verfijnde techniek van het klassieke aardewerk. Weggegooide borden, massaproducten van deze tijd zijn de basis voor zijn eigen versie. De techniek lijkt antiek, de thema’s zijn heel modern, hedendaags, humoristisch en tegelijkertijd sereen.

Iets nieuws, iets oud.

[Patrick Scheers]

2015

Als kind wou hij paleontoloog worden. Graven door eeuwige lagen op zoek naar hoe meer hoe beter haaientanden, met de kinderlijke (Of is het: filosofische?) verwondering over hoeveel haaien er dan wel niet moeten rondgezwommen hebben daar aan de oevers van de zo vertrouwde, haaienloze Schelde.  Verwondering over en bewondering voor hoe je hier nu naar toen kan kijken. Hoe iets alledaags als de Schelde linea recta naar zo iets magisch leidt. 
Eindeloos gelaagd en druipend van verhalen overtreft de realiteit elke fictie. De wereld is chaos en wel: prachtige chaos. Hoe haast ontroerend mooi en virtuoos is een overschilderde ruit niet waarvan de verf kraakt en afbladdert door jaren blootstelling aan de elementen? De innerlijke wereld, de intuïtie, de ideeën, gelezen informatie,… behoren ook tot deze chaos. Zo kan een documentaire over de genocide in Rwanda even later op een tinnen bord terecht komen.  
Geen verouderde dualiteit, laat staan dichotomie, tussen cultuur en natuur, maar ook niet één mystiek universum. Niet één of twee realiteiten, maar meerdere in, onder, over, achter (en nog wat preposities) elkaar. U raadt het al: als haaientanden in de Scheldeklei waarnaast het hoofd van een plastic popje steekt dat ooit door een zeemanskind overboord werd gegooid bij het begin van de puberteit. Deze radicale pluraliteit weerspiegelt zich ook in de gebruikte technieken: schilderingen, tekeningen, smeedwerk, foto’s, tinnen borden, sculpturen, …. 
Niet verwonderlijk dat installaties bom vol individueel werk een vertrouwde, vanzelfsprekende presentatievorm is voor Bram Van Meervelde.  Daarom dat een analyse van Brams representaties de kijker – voor velen: paradoxaal genoeg – steeds verder weg brengt van de ontologie van z’n werk.
Ook geen opsplitsing (dus) tussen serieus en speels. Humor is serieus en zaken waar serieus/gewichtig over gedaan wordt, zijn vaak heel grappig. Of de politiecamera’s op straat soms een microfoon nodig hebben?
Verwarring schept duidelijkheid. Humor verlicht (meer lumen en minder gewicht). De intuïtie is een uitstekend kompas als je wandelt met vertrouwen in het toeval dat niet bestaat, maar zonder dat je de niet-toevalligheden moet en/of kan verklaren.  [Jasper De Rycker, mei 2015]

© Galerie Transit 2024 – Webdesign Webit
Privacy | Cookiebeleid