Fran Van Coppenolle (°1998), getuimeld uit een wereld van gebricoleerde boerenhoven, voorvaderlijke verzamelingen en delicate heftrucks. Sculptwerkster. Schikgodin. Licht- & luchtnavigator. Maakster van kruisbestuivingen, gewichtloze lichamen, balancerende welvingen en zeilende dromen. Patroonheilige van de geschutskoepel, de sutuurlijn en de ballonvaarders.
Verrassend frisse materialen worden onder spanning gezet, geklemd, gevlochten, ingesnoerd en aan elkaar geregen tot ze onvatbare, onbegrijpelijke, boeiende voorwerpen gaan vormen. Prachtige vrijgezellenmachines die ademruimte de wereld in kwakken zonder iemand om toestemming te vragen.
‘Pardon,’ vraagt iemand, ‘is dat geen formalistische kunst, gelijk wij dat in de jaren tachtig van de vorige eeuw noemden als we iets als leeg ervoeren?’
‘Dat is een feit dat zeker is,’ antwoordt iemand, ‘want het is zoals Gerard Reve al schreef: “Mensen die beweren dat de literatuur dood is, bedoelen eigenlijk dat ze zelf dood zijn.” Waar ik aan toe zou willen voegen: “En mensen die beweren dat een kunstwerk geen inhoud heeft omdat ze er zelf niks bij voelen, bedoelen eigenlijk dat ze beter zouden zwijgen.”’ [Hans Theys, Montagne de Miel, oktober 2021]
Fran Van Coppenolle (°1998), tumbled out of a world of brick farmhouses, ancestral collections and delicate forklifts. sculptor. goddess of fate. Light & Air Navigator. Maker of cross-pollinations, weightless bodies, balancing curves and sailing dreams. Patron Saint of the turret, the suture line and the balloonists.
Surprisingly fresh materials are put under tension, clamped, braided, constricted and strung together until they form elusive, incomprehensible, fascinating objects. Beautiful bachelor machines that throw breathing space into the world without asking anyone for permission.
“Excuse me,” someone asks, “isn’t that formalistic art, as we called it in the 1980s when we experienced something as empty?”
“That is a fact that is certain,” someone replies, “because it is as Gerard Reve wrote: “People who say that literature is dead actually mean that they are dead themselves.” To which I would add: “And people who say that a work of art has no content because they don’t feel anything about it, actually mean that they should be silent.”‘ [Hans Theys, Montagne de Miel, October 2021]