Johan Creten | Bolders 7 Sins - Vlaanderen, 2021 | brons
Johan Creten | Bolders 7 Sins – Vlaanderen, 2021
| Patinated bronze, lost wax casting (Flemish version) | Bronze patiné, fonte à la cire perdue (version flamande) | Gepatineerd brons, verloren wastechniek (Vlaamse versie) |
| Set of 7 indivisible works engraved with the name of the 7 deadly sins | Ensemble de 7 oeuvres indivisibles gravé avec le nom des 7 pêchés capitaux | Set van 7 ondeelbare werken gegraveerd met de naam van de 7 hoofdzonden |
AFGUNST * GEMAKZUCHT * HEBZUCHT * HOOGMOED * ONKUISHEID * VRAATZUCHT * WOEDE
| Disseminated in space, a new series “Bolders” in glazed stoneware, invites the public to sit down, take the time, observe the works to discover their hidden connections and dive into breathtaking details. Shimmering glass surfaces, textured patinas, metaphors and hidden meanings taking from urban culture’s “secret handshakes” With Johan Creten, the sins are not seven in number. Seven, this implacable number, the same as the Bible’s sacraments and Rome’s hills. Here, the sins are infinite and unlimited, inexhaustible. They are not numerable, but just designatable. Sins are not all capital, they can be imperial, imperious, peripherical, insidious, insignificant, invisible. They are always below calculation and language. The seven capital sins are little when compared with silliness, barbary, boredom, mutilation, regret, melancholy and terror, in short, with life. Thus, Johan Creten’s sculptures have nothing to do with moral or sanction, guillotine or censorship. They speak of sins, of life that merges desire and pain, hope and misery, luxury and anger, love and death, Eros and Thanatos. They speak of amphibian life, between the Styx and Paradise. They speak of instinctive life, when hearts beat, when sneaks coil, when wings deploy, when vulvas gape, when the curtain moves and the naked truth emerges from it, at last, that hypnotic Medusa. May sin not be, after all, the tired form of purity? Does it not point» to our condition of extremely fallible men? Is sin not, to quote Victor Hugo, a beautiful “gravitation”? [Colin Lemoine] | … | Verspreid in de ruimte nodigt een nieuwe serie “Bolders” in geglazuurd steengoed het publiek uit om te gaan zitten, de tijd te nemen, de werken te observeren om hun verborgen verbanden te ontdekken en in adembenemende details te duiken. Glinsterende glasoppervlakken, getextureerde patina’s, metaforen en verborgen betekenissen ontleend aan de ‘geheime handdrukken’ van de stedelijke cultuur. Bij Johan Creten zijn de zonden niet zeven in getal. Zeven, dit onverzoenlijke aantal, hetzelfde als de sacramenten van de Bijbel en de heuvels van Rome. Hier zijn de zonden oneindig en onbeperkt, onuitputtelijk. Ze zijn niet telbaar, maar slechts aanwijsbaar. Zonden zijn niet allemaal ‘hoofdzonden’; ze kunnen imperiaal, heerszuchtig, perifeer, verraderlijk, onbeduidend en onzichtbaar zijn. Ze liggen altijd onder de berekening en de taal. De zeven hoofdzonden zijn klein vergeleken met dwaasheid, barbarij, verveling, verminking, spijt, melancholie en terreur, kortom, met het leven. De sculpturen van Johan Creten hebben dus niets te maken met moraal of sanctie, guillotine of censuur. Ze spreken over zonden, over een leven dat verlangen en pijn samenvoegt, hoop en ellende, luxe en woede, liefde en dood, Eros en Thanatos. Ze spreken over het leven van amfibieën, tussen de Styx en het Paradijs. Ze spreken over een instinctief leven, wanneer harten kloppen, wanneer sluipen zich opwinden, wanneer vleugels zich uitvouwen, wanneer vulva’s opengaan, wanneer het gordijn beweegt en de naakte waarheid eruit tevoorschijn komt, eindelijk, die hypnotiserende Medusa. Kan zonde uiteindelijk niet de vermoeide vorm van zuiverheid zijn? Wijst dit niet op onze toestand van uiterst feilbare mensen? Is zonde, om Victor Hugo te citeren, niet een prachtige “aantrekkingskracht”? [Colin Lemoine] |