The art of Breugelmans [° 1955] remains speculative in terms of content and is not primarily based on theory, but continues to falter visually on the retina as a construction that allows the viewer to invent what threatens to be less and less the case in reality. . His work allows one to dream of ‘something’ that is far removed from the current world, without the pretension of claiming as an artist that art can improve the world. Karel Breugelmans’ oeuvre is a remarkable ‘blueprint’; one in which the world only takes shape through the mental work of the spectator.
Confronted with the works of Karel Breugelmans, the viewer can take very different points of view. The artifacts, which connect almost hypnotically, reach out to him to explore time and space and to be able to leave a fixed position. [Christoph Tannert, director Künstlerhaus Bethanien Berlin]
De kunst van Breugelmans [° 1955] blijft inhoudelijk speculatief en is niet in eerste instantie gestoeld op theorie maar blijft visueel op het netvlies haperen als een constructie die de toeschouwer toelaat om datgene te bedenken wat in de realiteit minder en minder het geval dreigt te zijn. Zijn werk laat toe te dromen van ‘iets’ dat ver afstaat van de huidige wereld, zonder de pretentie om als kunstenaar te beweren dat kunst de wereld kan verbeteren. Het oeuvre van Karel Breugelmans is een merkwaardige ‘blauwdruk’; één waarin de wereld pas gestalte krijgt via de mentale arbeid van de toeschouwer.
Geconfronteerd met de werken van Karel Breugelmans kan de toeschouwer zeer verschillende standpunten innemen. De artefacten, die zich welhaast hypnotisch verbinden, reiken hem de hand om tijd en ruimte te verkennen en om een vast bepaalde positie te kunnen verlaten. [Christoph Tannert, directeur Künstlerhaus Bethanien Berlin]